Historia parafii
Poświęcenia kościoła pod wezwaniem "Najświętszego Serca Pana Jezusa" dokonał ks. infułat Wilhelm Kasperlik w uroczystość Chrystusa Króla 26 października 1930 r. Kurację w Piotrowicach biskup ustanowił 1 maja 1931 roku, a parafię 1 listopada 1936 roku.
Do dzwonienia służyła stara sygnaturka. Firma Schwabe z Bielska wykonała trzy duże dzwony, które poświęcił ks. prałat Teofil Bromboszcz na Boże Narodzenie w 1930 r. Dzwony otrzymały nazwy: Serca Jezusa (o ciężarze 14 cetnarów), Matki Boskiej (o ciężarze 7 cetnarów), Św. Józefa (o ciężarze 4 cetnarów), zadzwoniły pierwszy raz na pasterkę 1930 roku, a zostały częściowo sfinansowane przez kolejarzy z zakładów kolejowych w Ligocie.
Figury do głównego ołtarza (Pan Jezus promieniujący w środku oraz dwie zakonnice) wykonał p. Frycz z Pawłowic a sfinansowali Józef Gierlotka (Bieda) i Teofil Żychoń. Figury do prawego bocznego ołtarza (Najświętsza Maria Panna w środku, oraz św. Anna i św. Józef) zakupił Jan Ksiądz w 1932 roku u pana Fulka w Pawłowicach. Figury były wyrzeźbione z drewna. Figurę św. Barbary do lewego bocznego ołtarza podarował klasztor OO. Franciszkanów. Figurę św. Franciszka zakupili członkowie III Zakonu. Figurę św. Antoniego zakupiono ze składek. Poświęcenie figur w bocznych ołtarzach odbyło się na pierwszym majowym nabożeństwie 1933 r., a figury w głównym ołtarzu w odpust Najświętszego Serca Pana Jezusa.
W roku 1934 obok kościoła wybudowano dwupiętrowe probostwo. Wcześniej ks. A. Muza mieszkał w domu Józefa Gierlotki (Krawca). W roku 1936 parafia Piotrowice razem z Ochojcem i częścią Kostuchny liczyła 10 tys. parafian. Do budowy nowego właściwego kościoła nie doszło, gdyż w roku 1939 wybuchła druga wojna światowa. Podczas wojny ks. dr A. Muza przeniesiony został do parafii Koszęcin. W tym czasie proboszczem w Piotrowicach był ks. A. Siara, a po jego śmierci ks. A. Zając. Po wojnie ks. A. Muza powrócił do Piotrowic.
W roku 1956 ks. dr A. Muza rozpoczął przygotowania do budowy właściwego kościoła, który miał być usytuowany po drugiej stronie (wschodniej) probostwa. Sprawy organizacyjne przy budowie kościoła prowadził ks. Tomasz Szulc. Na cel budowy zbierano wśród parafian złom żelazny. Wszystkie kolekty w 1957 roku przeznaczone były na budowę.
Budowa kościoła nie doszła do realizacji, gdyż Kuria diecezjalna otrzymała tylko trzy pozwolenia na budowę, które przyznano innym parafiom. Parafia ponowiła starania w Warszawie. Zezwolenia nie otrzymano. Zgromadzone pieniądze Kuria poleciła przekazać na inne budowane kościoły. Istniejący komitet budowy wyraził sprzeciw wobec decyzji Kurii. Zgromadzone środki pozostawiono w parafii. Ks. T. Szulc został przeniesiony do Szczygłowic na stanowisko proboszcza. Zgromadzony materiał budowlany wykorzystano dopiero przy budowie kościoła w latach siedemdziesiątych.
Ponieważ na rozpoczęcie budowy nowego kościoła zezwolenia nie można było otrzymać, ks. Waldemar Dekiel pełniący obowiązki rządcy parafii, rozpoczął w 1966 roku przebudowę prezbiterium, aby odpowiadało wymogom Soboru Watykańskiego II.
Staraniem Kurii Biskupiej otrzymano w grudniu 1970 roku trzy zezwolenia na rozbudowę istniejących kościołów: w Ochojcu, Paprocanach i w Piotrowicach. Parafianie na budowę kościoła zadeklarowali dobrowolne datki o stałej kwocie. Architekturę kościoła zaprojektował inż. Karol Gierlotka przy współpracy ks. Waldemara Dekiela. Część konstrukcyjną opracował inż. Franciszek Klimek. Kościół składa się z dwuczęściowej nawy głównej oraz bocznej kaplicy. Główny ołtarz jest zlokalizowany skośnie do naw. W Kaplicy bocznej znajduje się z ołtarz poświęcony św. Janowi Bosko.
Prace budowlane rozpoczęto w 1974 roku. Wykonywali je społecznie wierni przychodząc dobrowolnie do pracy. Poświęcenia nowej części (północnej) dokonał ks. biskup Herbert Bednorz 19 maja 1977 roku. Po poświęceniu rozebrano dawny drewniany kościół. Poświęcenie całości odbyło się 15 grudnia 1979 roku przez ks. biskupa Herberta Bednorza. Ks. Dekiel ustanowił drugiego patrona kościoła, którym został św. Jan Bosko.
Kościół we wnętrzu był pusty. Jedynie obraz Matki Boskiej Piekarskiej w bocznym ołtarzu i maleńki krzyżyk stołowy stojący obok tabernakulum stanowiły sakralne wyposażenie kościoła. Po śmierci ks. Waldemara Dekiela nowy proboszcz ks. Alojzy Drozd stwierdził, że wnętrze z uwagi na pustkę wymaga przeprojektowania i zmian. Wierni przyjęli zamierzenia z ogromną radością, ciesząc się, że powstanie prezbiterium zgodnie z tradycyjnymi zasadami. Ks. Alojzy Drozd przy współudziale inż. Karola Gierlotki, inż. Michała Kuczmińskiego i artysty rzeźbiarza Zygmunta Brachmańskiego opracowali koncepcję przebudowy wnętrza kościoła. Roboty ruszyły jesienią 1988 roku. Najpierw usunięto zza ołtarza głównego stopnie chóru liturgicznego. W maju 1989 roku na ścianie za ołtarzem umieszczono dużą rzeźbę Chrystusa wykonaną przez mieszkającego na Zadolu artystę Zygmunta Brachmańskiego.
Nowy ołtarz główny w prezbiterium, ufundowany przez państwo Klarę i Ludwika Kozik, poświęcono 9 marca 1991 roku. W kwietniu 1991 roku ustawiono (za ołtarzem) nowe tabernakulum na marmurowym postumencie. W ostatnim tygodniu listopada 1991 r. zbudowano z białego marmuru nową ambonę. Na Boże Narodzenie 1992 roku ustawiono w prezbiterium nową marmurową chrzcielnicę oraz marmurowe balaski.
W grudniu 1997 roku parafia otrzymała zamówione trzy nowe dzwony. Stare dzwony zostały przekazane jako surowiec do odlania nowych. Dzwony wykonała firma ludwisarska Zbigniewa Felczyńskiego w Taciszowie koło Gliwic. Dzwony poświęcił 13 grudnia 1997 roku nowo mianowany biskup Piotr Libera. Na wieży zawieszono je 1 kwietnia 1998 roku, a zadzwoniły po raz pierwszy 11 kwietnia 1998 roku podczas rezurekcji wielkanocnej.
Największy z dzwonów (700 kg) posiada wizerunek Ojca św. Jana Pawła II, a z drugiej strony symbol Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu. Napisy na dzwonie: „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus" oraz „Eucharystia i Wolność - 46 Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny Wrocław 25.05-1.06 1997". Średni dzwon (350 kg) posiada wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej oraz Emblemat Maryjny. Napisy na dzwonie: „Czyńcie wszystko co Jezus wam powie"; Z dawnej Polski Tyś Królową oraz „Peregrynacja kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej - Katowice Piotrowice 21-22.01.1997". Dzwon najmniejszy (220 kg) posiada wizerunek św. Wojciecha oraz Herb Ojca św. Jana Pawła II. Napisy na dzwonie: „Z wiarą i męstwem św. Wojciecha w trzecie tysiąclecie"; „Gniezno 3 czerwiec 1997" oraz „Jubileusz 1000. rocznicy śmierci św. Wojciecha, Patrona nowej ewangelizacji".
fragment monografii "Piotrowice Śląskie" Stefana Gierlotki
| Początki budowy pierwszego kościoła NSPJ w Piotrowicach: |  |
